Leidt het fenomeen Open Educational Resources tot nieuwe didactische modellen? “It depends"

Deze bijdrage start vanuit de vraag of er een directe relatie is tussen OER en didactiek. Bestaat er zoiets als een ‘OER-didactiek’? Net zoals een tiental jaren geleden vragen gesteld werden bij het bestaansrecht en de noodzaak van een specifieke digitale didactiek2, kan men dezelfde vragen stellen bij een specifieke OER-didactiek. Simons (2003) definieerde digitale didactiek als “de kennis en kunde met betrekking tot het gebruik van ICT bij het faciliteren van het leren”. Een gelijklopende definitie van OER-didactiek zou dan zijn: de kennis en kunde met betrekking tot het gebruik van OER bij het faciliteren van het leren. Meer in het algemeen zou je specifieke didactische modellen dus kunnen definiëren als “de kennis en kunde met betrekking tot het gebruik van X bij het faciliteren van het leren", waarbij je X dan kan vervangen door specifieke instrumenten of technologieën, zoals online video, virtuele werelden of serious games. De vraag is dan: heeft het denken over specifieke didactische theorieën, modellen of praktijken toegespitst op Open Educational Resources een meerwaarde? Is OER-didactiek een specifieke tak van sport binnen de digitale didactiek, of binnen de didactiek in het algemeen